ပန္းတိုင္မ့ဲခရိတ္သည္

ေတာင္ခိုုးကိုႏွိက္သက္ေရ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နန္႔အကၽြန္ေရ ဘူးတစ္လံုးစီယူ၊ ဘုန္းႀကီးသင္တိုင္းရွည္ႀကီးတိဝတ္ တစ္ေယာက္ကိုေဖသွ်ာ တစ္ရာစီယူၿပီး ေကခရိတ္ထြက္ကတ္ပါေရ။ေဒထက္ေဖသွ်ာအပိုမလိုပါ။ ေဖသွ်ာတစ္ရာယင္ အေရးေပၚအတြက္သာ။ ၿမိဳ႕တိ မွာေတာင္း၊ ရြာေသွ်ဇနပုဒ္တိမွာေတာင္း၊ တံခါးဝတိ၊ အိမ္ျဖဴကႀကီး၊ တာအိုဘုရားေက်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီးသခၤမ္း၊ ေတာင္းရမ္းခကတ္ေတ။ ပဇာကိုပင္ေတာင္းရဖို႕ဆိုစြာကိုလည္း သတိျပဳခကတ္ပါေရ။ ထမင္းကိုရာေတာင္းပါေရ။ အရက္ကိုမေတာင္းပါ။ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းကိုရာေတာင္းပါေရ။ သားငါးကို မေတာင္းပါ။ ေတာင္းေရအသံယင္နႏွိမ့္ခ်ခ်ပါ။ ကၾကီြကကြဲမဟုတ္ပါ။ ပီးေရအခါ အကၽြန္ေရ သူရုိ႔အနားကထြက္ လားပါေရ။ မပီးေရအခါမွာလည္းသူအရုိ႔အနားက ခြာလားပါေရ။ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က အစာမငတ္ဖို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕လူတိက ရိုင္းပ်ပါေရ။ ဦးၫႊတ္ၿပီး ရိုင္းပ်မႈကို ခံယူလိုက္ပါေရ။ ေတာင္းစရာေနရာမဟိိေကယင္ ေတာင္းလို႔မျဖစ္ပါ။ အကၽြန္ရို႔ယူခေရေဖသွ်ာထဲက တစ္က်ပ္တစ္ျပား သံုးရပါေရ။ မသံုးမျဖစ္မွသံုးစြာပါရာ။ခရိတ္ပန္းတိုင္မဟိပဲ ခရိတ္လားစြာပါ။ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုတြိြေရနိရာမွာ တခ်က္ေသွ်ရပ္ပါေရ။ အသာအသာရာလားပါေရ။ တနိ႔မွာမွ လီေပါင္း တစ္ဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္၊ ငါးဆယ္။ ဂေဂါင္းႀကိဳးစားပန္းစားမလုပ္ပါ။ ေညာင္းေအာင္ထိေတာ့လားပါေရ။ ေတာင္တန္းနန္႔ စမ္းရီကိုတြိေကယင္၊ စမ္းနန္႔ေက်ာက္တံုးဖျဖဴ၊ ရီၾကက္နန္႔ ငွက္သာရကာက ဖမ္းစားေရအခါ၊ ရီထဲက ကၽြန္းအငယ့္ေသွွ် တနိရာကိုရီြးၿပီးေက ေက်ာက္တံုးတစ္ခုထက္မွာထိုင္ပါေရ။ အဝီးကိုေငးပါေရ။ သစ္ခြတ္္သမားတိ၊ တံငါတိ၊ က်ႊန္းသားတိ၊ ဇရာဒုဗၺလ သက္ႀကီးရြယ္အိုတိကိုတြိ႔ေရခါ ဇာသူဇာဝါပါလို႔ ႏႈတ္ဆက္မနိခပါ။ ေတာေတာင္ ရာသီသာယာလွပစြာကိုရာ ေျပာပါေရ။ တခ်က္တျပနန္႔ ဝမ္းပန္းမနည္း ခြဲခပါေရ။
ဥတုဆိုးေက ခိုစရာယွာပါေရ။ ကုန္းေၾကာင္းလားေရခါ ေဘးကိုရပ္ၿပီး တျခားလူတိကို ဖယ္ပီးပါေရ။ လီွစီးေရခါ တျခားလူတိကို ကိုယ့္အရင္ လီွထက္တက္စီပါေရ။ မိုးသက္မုန္တုိင္းလာေရခါေခ်ာင္းေျမာင္းကိုျဖတ္ဖို႔မႀကိဳးစားပါ။ ေခ်ာင္းေျမာင္းျဖတ္ေရခါ မိုးသက္မုန္တိုင္းက်ေရခါမွာယင္ စိတ္ႏွလံုးကိုၿငိ္မ္ေအာင္ထားပါေရ။ ဘဝကို နားလည္မႈဟိစြာ ကံၾကမၼာကို အပ္လိုက္ပါေရ။ အကၽြန္ကို အကၽြန္ရို႔႔ေျပာကတ္ပါေရ။ ျမစ္ကိုကူးယင္းရီနစ္စြာေလ့ကံၾကမၼာအလိုပါရာ။ စိုးေႏွာင့္ဗ်ာပါေပြေကယင္ လြတ္ဖို႔လို႔လား။ ငရို႔မလြတ္ေက ယင္းေရငရို႔ခရိတ္အဆံုးပါ။ ကံေကာင္းေထာက္မ လြတ္ေရအခါ အယင္ပိုင္ ခရိတ္ဆက္ရံုပါ။ ရိုင္းစိုင္းေရ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နန္႔ မေတာ္တဆ တိုက္မိေရအခါ ထိုသူငယ္ကရိုင္းစိုင္းေကေလ့ သူ႔ကိုယယိုင္ကေက်းေတာင္းပန္လိုက္ပါေရ။ ေတာင္းပန္ေကေလ့မရ၊ တိုက္ၾကခိုက္ၾကရဖို႔ဆုိေကေတာ့ယင္းေရ ငရို႔ခရိတ္အဆံုးပါ။ မတိုက္ရပဲလြတ္လာေကေတာ့ခရိတ္ဆက္ရုံပါရာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေရအခါ မက်န္းမာသူကိုျပဳစုဖုိ႔ နားရပါေရ။ ဆီးေသွ်ဝါးေသွ် ေတာင္းရပါေရ။ နာဖ်ားသူကယင္ တတည္ငၿငိမ္ခံယူပါေရ။ သူကယင္သ႔ူ အတြင္းကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး သီျခင္းကို မေၾကာက္ပါ။ ေယ်ဇုနန္႔ ႀကီးက်ယ္ေရ ဖ်ားနာျခင္းေလ့ အငယ့္ေသွ်ျဖစ္လခၿပီးေက အာဂႏၱဳ အဖ်ားဆိုေကယင္ ေပ်ာက္လခပါေရ။ သီနိစိဗ်ာလ္ဆိုေကယင္ ေဒေယ် ငရုိ႔ခရိတ္အဆံုးပါ။